η ιδιωτικοποίηση της ζωής και ο νέος κύκλος αγώνων

Ένα µήνα µετά τις εκλογές που κατέγραψαν ιστορικά ποσοστά των δυνάµεων της αριστεράς, δεν µπορούµε παρά να είµαστε πιο αισιόδοξοι: Μετά από δυο χρόνια σαν αξιωµατική αντιπολίτευση, ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς θεµελιώνει διαρκώς καλύτερους δεσµούς µε την κοινωνία, εδραιώνεται στους θεσµούς της αυτοδιοίκησης και έτσι µπορεί να εφαρµόσει «πιλοτικά» το πρόγραµµά του, καταξιώνεται ως πολιτική επιλογή µακράς πνοής για τα κοινωνικά στρώµατα που προσδοκούν ανατροπές. Παράλληλα και µε αρκετά «ξεπετάγµατα» των αριστερών και ριζοσπαστικών πράσινων δυνάµεων στην Ευρώπη (µε πιο χαρακτηριστικό τους“Podemos”), η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δίνει στην κοινωνία µεγαλύτερη αισιοδοξία ότι τα πράγµατα µπορούν να αλλάξουν. Τα αδιέξοδα του πολιτικού σχεδίου του νεοφιλελευθερισµού και η απονοµιµοποίηση του σε µεγάλα κοµµάτια της κοινωνίας γεννούν εξελίξεις και απαιτούν από τις ριζοσπαστικές δυνάµεις της Αριστεράς το αποφασιστικό βήµα που µετατρέπει µια προγραµµατική πρόταση σε συγκεκριµένη υλική και κοινωνική πραγµατικότητα.

Φαίνεται πως ακριβώς η δυναµική και η προσδοκία ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, έχει θορυβήσει τις κυρίαρχες δυνάµεις. Αυτό το διάστηµα έχουν εξαπολύσει ένα νέο κύµα επίθεσης στη δηµόσια περιουσία, µε νέα «προαπαιτούµενα»…: νοµοσχέδιο για αιγιαλούς και εκποίηση εκτάσεων, πώληση «µικρής» ΔΕΗ, νέο ρυθµιστικό Αθήνας και χωροταξικό πλαίσιο, νέα δασική νοµοθεσία κ.ά. Γίνεται φανερό, για ολοένα και περισσότερους ότι η νεοφιλελεύθερη αντιµεταρρύθµιση αφορά ιδιαίτερα την κοινή, κοινωνική «κτήση» και διαχείριση αγαθών και υποδοµών, τους βασικούς όρους κάλυψης των αναγκών των ανθρώπων – όχι µόνο σήµερα αλλά και στο ορατό µέλλον. Οι επιθέσεις αυτές  πυκνώνουν τον κινηµατικό και πολιτικό χρόνο µετά από µια προεκλογική περίοδο στην οποία επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί η αφήγηση του “success story” χωρίς επιτυχία.

Γι’ αυτό βλέπουµε πολύ ελπιδοφόρα σηµάδια συσπείρωσης ευρύτερων κοινωνικά και πολιτικά ενεργών δυνάµεων που στηριζόµενα στα τελευταία αποτελέσµατα των αυτοδιοικητικών εκλογών, και όχι µόνο, καλούνται να εγκαινιάσουν τη νέα περίοδο αγώνων στο µνηµονιακό σκηνικό. Το νοµοσχέδιο για τους αιγιαλούς και η πώληση της «µικρής» ΔΕΗ µπορεί να καταλαµβάνουν κεντρική θέση στη δηµόσια ατζέντα, είναι όµως και οι πιο περιφερειακές µάχες που δηµιουργούν τις συνθήκες κοινωνικής γείωσης του αριστερού ριζοσπαστικού προγράµµατος.

Οι Σκουριές και η πρόσφατη περίπτωση των αποχαρακτηρισµών που συνδέονται µε το Άλσος της Φιλαδέλφειας για ένα γήπεδο που γέννησε µια κεντρική πολιτική µάχη δείχνουν πώς το τοπικό δηµιουργεί εκείνες τις δυναµικές που –άµεσα και χωρίς διαµεσολαβήσεις– εκτοξεύουν τέτοια συµβάντα στην πολιτική σφαίρα των κεντρικών θεσµών και εξουσίας. Δείχνουν επίσης ότι η επίθεση στα κοινά και τα δηµόσια αγαθά θέλει τη δηµοκρατία τραυµατισµένη, θέλει βία, τροµοκρατία και πόλεις-οµήρους συµφερόντων και επιβολής της σιωπής. Η κυβέρνηση που επιχειρεί την επιβολή της πειθαρχίας και της υποταγής ιστορικών διαστάσεων, δοκιµάζει τις αντοχές της στο κατεξοχήν πεδίο που αφορά µια κοινωνία, αυτό των συνθηκών και όρων αναπαραγωγής της. Είναι η ίδια αυτή η σύγκρουση που γεννάει τους όρους αναζήτησης των νέων δρόµων οργάνωσης, ελέγχου, ρύθµισης και µοιράσµατος των κοινών πόρων. Μέσα από τις αντιφάσεις αυτές δηµιουργείται το έδαφος για τις κοινωνικές συµµαχίες που µπορούν να καθορίσουν –ανατρεπτικά– το άµεσο µέλλον µας. Πάνω σε αυτές τις συµµαχίες µπορούν να συγκροτηθούν και τα αντίστοιχα πολιτικά σχέδια που εµπνέουν, κινητοποιούν και συγκροτούν συµπαγείς κοινωνικές δυνάµεις ως πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Τα κινήµατα της προηγούµενης περιόδου γίνονται το έδαφος πάνω στο οποίο γεννώνται νέα κινήµατα – εκείνα που δίνουν τη µάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ζωής.

Ας κάνουµε ό,τι χρειάζεται για να είναι το καλοκαίρι του 2014 αυτό το χρονικό σηµείο που θα εγκαινιάσει ένα θερµό φθινόπωρο ανατροπών – τοπικών, περιφερειακών και ευρωπαϊκών.

 

Η συντακτική οµάδα